Mostrando entradas con la etiqueta tíndreles. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta tíndreles. Mostrar todas las entradas

Les pedres.

Bienvenida Castel Montoliu ha posat una historieta que a mi me ha agradat mol, per aisó li hay demanat permís y la vach a traduí y adaptá al nostre chapurriau.

A la comarca del Matarraña ñabíe una masada que li dieben “La masada de la Vall”.


A la comarca del Matarraña ñabíe una masada que li dieben “La masada de la Vall”. Al masové li dien Enrique, ere un home honrat, pero pobre, eren tems de penuria y los campos donaen poc.
Pese a tot lo bon-home había aforrat algún dinés y va desidí aná al poble a comprá algunes coses, no es que li faren molta falta, pero sempre li aniríe be lo tíndreles.
Un día, va matiná, va albardá la mula, li va posá la saria y sen va aná cap al poble.
Allí ñabíe dos tendes; ell sempre anae a la mateisa, teníe de tot ere com un almacén, l’atra ere més menuda. Lo tendé de la gran ere un home mol farruco, mol chulo, com teníe dinés se creie l’amo del poble y a camíns s’enfotíe de alguna chen, perque pensae que teníen menos sabé que ell, encara que ell tampoco sabíe masa, pero se u creie.
Enrique va arribá al poble, va lligá la mula a la ferradura de la porta de la tenda y va entrá dins. Al veurel vindre lo tendé, va mirá al seu fill que li achudae a la tenda com a moso y li va fé una riseta, com de burla, sense que lo masové se donare cuenta.
Éste va arribá dabán del mostradó y li va di al tendé tot lo que volíe. L’atre li va di que tot alló li costaríe un poc preparau. Que si teníe més coses que fé, que anare a feles; que ells li carregaríen les coses a la saria de la mula y cuan tornare ya u tindríe tot preparat.
Enrique va aprofitá pa tallás lo moño que ya lo duye prau llarc. Cuan va acabá, va torná a la tenda y va veure que la saria de la mula estae plena y tapada en una borrasa. Va pagá lo que había comprat y sen va entorná cap a casa.
Va arribá casi de nit, va entrá la mula a la entrada y va escomensá a descarregá. S’enva endú lo gran chasco, dintre de la saria sol ñabíe pedres, li habíen pres lo pial de dos maneres y per les dos había pagat.
Se u va pensá un poc, no podíe piarde un atre día pa torná al poble, damún a lo milló hasta se li enfotrien y, al remat, va desidí que no tornaríe a reclamá que de tot se deprén, may se fiarie ya de dingú. Va pillá les pedres y les va traure al carré, les aprofitaríe pa arreglá un portell que se li había fet a la paret de un bancal. Y u va olvidá.
Lo tendé va presumí de la garrama que li había fet a Enrique y de que ell había segut tan ignorán que ni siquiera había tornat a reclamá; pero a la chen que li u volíe contá, nols fae chen de grasia. Habíe fet mal y damún li u habíe fet al Enrique, al que toits lo volíen.
Mols van disá de comprali y la tenda va aná per aball, va aná menguán, mentres que l’atra va escomensá a puchá y a tornás la primera del poble y hasta va posá un supermercat.
Pasán los añs ya casi dingú anae a comprá al tendé chulo, entonses ell se va doná cuenta de que aquella garrama, aquella broma habíe segut lo motivo de la seua ruina y arrepentit va voldre aná a la masa de La Vall.
Allí se va presentá un día, li va reconeise a Enrique lo mal que habíe fet y li va demaná perdó. Lo masové li va contestá:
- Mira yo, cuan vach arribá a casa, al veure lo que me habíes fet, vach aprofitá les pedres y me vach olvidá, ya no m’envach enrecordá més, sin embargo vech que tú les has dut tota la vida a la esquena, a tú te han pesat més que a mi.